6/4/13

το περβόλι του Νικολή

Έκαμα περβόλιν με οπωροφόρα δέντρα. Εν μέσω κρίσης επήα τζι έδωκα 300 ευρώ για δέντρα. Την ώρα που μας ελαλούσαν ότι μπορεί να χάσουμε τα σπίθκια μας, μπορεί να έρτουν οι τούρτζοι, μεν ξοθκιάζετε εννά πάμε πίσω στην λίρα τζαι πολλά άλλα. Αλλά ήταν το πεπρωμένο μου να κάμω περβόλι. Έχουμε τα γονίδιά όσων επροηγηθήκαν που μας, μέσα μας τζαι οδηγούν μας.

Τον παππού μου ελαλούσαν τον Νικολή του Παρταλιού. Παρτάλης ήταν ο πεθερός του αλλά επειδή ήταν πεντάρφανος επήρεν τούτο το παρατσούκλι. Που ήταν μιτσής στο Πέρα Χωρκό επέθανεν η μάνα τους. Τον αρφό του τον μιτσήν έπιασέν τον αναγιωτόν μια θεία τους, αλλά ο Νικολής έμεινεν μόνος του. Τούτη η θεία ήθελε τζαι τους θκυο αλλά ο άντρας της εν εδέχετουν γι αυτόν ελάλεν του να βρέθουνται στην βρύση τζι εδίαν του λλίο ψουμίν τζι έτρωε. Εμεγάλωσε ποτζεί ποδά. Άμα ωρίμασεν ήρτεν στην Αγία Βαρβάρα τζι επήρεν την Χρυσταλλού του Παρτάλη (που τον εφωνάζαν παρτάλην επειδή που ήταν μιτσής ήταν επίσης ορφανός τζι εδιούσαν του κομμάθκια ρούχα ο καθένας ό,τι επερίσσευκε), άλλη φτωσιή τζαι τούτη. Στην εφηβείαν της επέψαν την στην Βυρητό σε ένα σπίτι να καθαρίζει τζαι να προσέχει έναν γέρο. Που επέθανεν ο γέρος έπρεπε να στραφεί πίσω. Επήαν οι γονιοί της οι καημένοι στο λιμάνι να την περιμένουν αλλά το καράβιν άρκησεν να έρτει. Οι γονιοί της αμόρφωτοι, πλάσματα του χωρκού, ενομίσαν εχάθηκεν η κόρη τους. Ώσπου να την έβρουν η μάνα της έπαθεν με το τζαννίν (σοβαρός ίκτερος) που το μαράζιν της τζαι άφηκέν την ορφανήν. Ο Νικολής επήεν στον πόλεμο τζαι που εστράφην πίσω εν είσιεν τακτική δουλειά, εδούλεφκεν στα μεταλλεία πολλά χρόνια, έκαμνεν καρέκλες, έραφκεν παπούτσια τζαι προς το τέλος του επούλαν λαχεία στην χώραν.

Η μεγάλη του αγάπη ήταν τα δέντρα. Έκαμεν έναν περβολούιν έξω που το χωρκό, στην Ροτσόβρυση, δίπλα που τον Αλμυρά. 'Εβαλεν ελιές (που εφύτεψέν άγριες τζαι αμμάτισέν τες όπως εκάμναν ούλλοι τότε), συτζιές, μανταρινιές, κλήματα, έβαλλεν κουτσιά, σισάμι, παμπάτζιη, φατζιές, λάχανα τζαι πολλά άλλα περβολικά. Τζιαμέ άμα ήτουν εξήχαννε τα βάσανά της νιότης του τζαι το ότι εξινετευτήκαν οι θκυο του γιούες στην Αγγλίαν.

άρεσκέ μου πολλά τούτο το υπόστεγο για τη βροσιή που στέκει ακόμα

η συτζιά απεριποίητη 30 χρόνια αλλά επιμένει

το πηγάδι του Νικολή σήμερα
το περβόλι που μακρυά τζαι πίσω ο Αλμυράς
Έβαλλεν με εμέναν, (εγγόνι που την κόρη του την μιτσιάν με το όνομά του) μπροστά πάνω στον καρκαντάν του τζι έπαιρνέ με συχνά στο περβολούιν του τζαι άρεσκέ μου πολλά να θωρώ το νερό να τζιυλά μέσα στα αυλάτζια που έκαμνε. Τούτα εμείναν μου.

Την μέρα που έπαθεν έμφραγμα τζι επήραν τον στην χώραν, λλίον πριν πεθάνει ελάλεν τους ότι πρέπει να ποτίσουν τες κουτσιές αν μείνει μέσα στο νοσοκομείο. Ήμουν τετάρτη του δημοτικού το 1984 που επέθανε.

Που τότε έσιει 30 χρόνια σχεδόν τζι εγιώ κάμνω σήμερα το δικό μας περβολούιν. Έβαλα μαραπελιές, μεσπιλιές, ζιζιφιές, πορτοκαλιές, μαντορινιές, μηλιές, κυδωνιές, πολεμιθκιές, κουμαριές, καϊσιές τζαι αθασιές. 

Άμα δώκετε γυρόν έξω που τα χωρκά θα δείτε πολλά εγκατελειμμένα περβολούθκια. Εν τα ερειπωμένα όνειρα πολλών ανθρώπων που εδουλεύκαν μια ζωή μες τα γραφεία, ή στες οικοδομές, ή στο τιμόνι τζαι μόλις επιάσαν σύνταξη εχτίσαν το όνειρό τους. Αλλά άμα φκεις στην σύνταξη στα 63 σου, πότε θα χαρείς έναν περβόλι; Σε μερικά χρόνια έρχονται τα προβλήματα υγείας τζαι κινητικότητας τζαι μετά από κάποια χρόνια το αναπόφευκτο. Ό,τι κάμουμεν τωρά που είμαστεν νέοι. Το να φυτεύκεις δέντρα τζαι να κάμνεις κοπελλούθκια εν οι απόλυτες πράξεις αισιοδοξίας.

το δικό μας περβόλι
 Την επόμενη φορά θα σας πω γιατί κάμνω τζαι αμπέλι...